Vormpjes en kleurtjes

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Jamal deed Michael voor hoe je moest staan. Ze oefenden de hele dag, en op het laatst kon Michael schieten zonder om te vallen en hij wist bijna elke keer de muur te raken. Soms zelfs in de buurt van het blikje.
Bij het avondeten vertelde hij trots aan mama wat hij die dag geleerd had.
Mama vond het niet zo leuk om te horen.
'Mijn eigen kind,' zei ze ontdaan, 'een kindsoldaat... wat afschuwelijk. Weten jullie wel dat dat één van de ergste dingen is die er zijn, kindsoldaten?'
'Weet jij wel dat je ons de hele dag met vijf kindsoldaten op de binnenplaats hebt laten zitten?' vroeg ik boos.
'Ja, ik dacht, die kinderen gaan leuk met elkaar spelen, wie weet hebben die van mij een goede invloed op die soldaatjes...'
'Andersom dus,' stelde Michael droog vast.
'Daar zullen we dan eens gauw iets aan veranderen,' besloot mama. 'Verrukkelijke rijst met bonen, trouwens,' zei ze tegen de dikke dame die het eten bracht. 'Maar niet nóg een portie, dank u wel.'
De volgende dag, na het ontbijt ( Rijst. Bonen. Koud. Jamal kreeg die van Michael.) bracht mama twee laptops naar de binnenplaats.
'Kijk eens wat ik geregeld heb? Nu kunnen jullie de hele dag spellingsoefeningen maken. Jullie zijn nu al zo lang niet naar school geweest... Kom jij eens hier, jongeman!' Ze wekte Jamal. 'Ja, ik bedoel jou. Nee, leg dat geweer maar weg. Wegleggen, zei ik. Pangpang oppe grond, ja?'
Een beetje beduusd kwam de jongen naar mama toe. Ze zette hem met zijn kont op een stoel en schoof een laptop voor zijn neus. 'Zuid-Mallotische spellingsoefeningen,' zei ze tevreden. 'Een goeie terrorist kan lezen en schrijven. En rekenen, maar dat komt morgen wel. Over een uur kom ik kijken of jullie een beetje zijn opgeschoten.'
Ze had haar hielen nog niet gelicht of Michael ging op zoek naar een website met schietspelletjes. Maar zodra hij een website probeerde op te starten, verscheen er in grote letters op het scherm : SPELLINGSOEFENINGEN ZEI IK.
Jamal had van hetzelfde laken een pak, aan zijn teleurgestelde gezicht te zien.
Na een uur was mama terug, samen met luitenant Ernesto. Mama controleerde de Nederlandse spellingsoefeningen en Ernesto de Zuid-Mallotische.
Tenminste, dat was de bedoeling. Maar Ernesto keek zo onzeker naar de laptop van Jamal, dat het mijn moeder al snel duidelijk werd dat hij zelf ook niet bepaald een talenwonder was. Toen moest Ernesto ook spellingsoefeningen maken.
De volgende dag waren er nog zeven extra laptops.
Die middag kwam de veldmaarschalk naar de binnenplaats, op zoek naar zijn luitenants. Toen hij zag dat iedereen vlijtig taal- een rekenoefeningen zat te maken, werd hij pimpelpaars van woede.
'Wat is dit!?' bulderde hij. 'Ik heb hier een terroristenleger, geen kleuterklasje!'
'Oh, maar ze maken ook geen kleuter-werkjes,' zei mama. 'Sommige van uw soldaten zijn al slim genoeg voor groep vijf, wist u dat? Hoewel,' fluisterde ze, 'die luitenant Ernesto, die heb ik terug moeten zetten naar de kleuters.'
Toevallig stak net op dat moment Ernesto zijn vinger op.
'Ik moet plassen, mevrouw!'
'Alweer? Je bent een kwartier geleden nog geweest! Maak nou eerst even de oefening af, dan krijg je een sticker. Goed?'
Met hernieuwd enthousiasme wierp Ernesto zich op zijn oefening (vormpjes en kleurtjes herkennen). De veldmaarschalk ontplofte bijna, maar mama zei: 'Hoho! Wie is hier de internationale ster? Juist. En de internationale ster zegt: een terroristenleger moet een goede basis hebben. En onderwijs is de beste basis. En nu moet ik ergens stickers vandaan zien te halen, anders zitten we straks met een huilende Ernesto.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE